บทที่ 87 ภัยคุกคาม (30%)

“ผมดีใจนะ ที่ช่วงนี้คุณดูสดใสขึ้น”

เขาเปรยขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หลังจากโอบประคองร่างอ้อนแอ้นมายังโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ออกให้ แล้วค่อยๆ กดบ่าบอบบางลงนั่งอย่างนุ่มนวล รอจนกระทั่งเธอขยับในท่าสบาย ร่างใหญ่ถึงได้อ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม

“ต้องขอบคุณเจ้าซีซาร์ค่ะ”

เจ้าสี่ขาที่นายสาวยกความดีคว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ